Jo Nesbø - Pentagram [recenzja]

I znów Harry Hole. Wracam do tej postaci z wielkim sentymentem. Kolejny dobry tom serii. W tej odsłonie po letnim i upalnym Oslo grasuje seryjny morderca, określany mianem Kuriera Śmierci. Sezon urlopowy nie sprzyja łapaniu mordercy, w związku z silnymi brakami kadrowymi, sprawą zajmują się wspólnie Harry Hole i jego największy antagonista, Tom Waaler. 

Harry ma jak zwykle pod górkę: wciąż nie uporał się z tragiczną śmiercią swej koleżanki z pracy, Ellen, więc pije. Wciąż nie znalazł dowodów obciążających w tej sprawie Waalera, więc pije. Rozstał się z ukochaną Rakel, więc pije. 

W zasadzie jak zwykle jest na dnie. I jak zwykle z tego poziomu najlepiej mu idzie rozprawianie się z zawodowymi i prywatnymi demonami. 

Kolejne ofiary znajdowane są okaleczone, na miejscach zbrodni pojawiają są też charakterystyczne przedmioty, które jednoznacznie wskazują na jednego sprawcę. Dwaj najlepsi śledczy w Oslo wpadają na trop. Ostatnie słowo należy jednak do Harry'ego. I jest to wieloznaczne określenie, odnoszące się do różnych dziedzin życia. Więcej nie zdradzę, ale fabuła wciąga, porywa i nie daje chwili wytchnienia.

Zresztą nie silę się nawet na krztynę obiektywizmu. Po prostu udał się autorowi bohater i basta. Krnąbrny, odpychający, niepokorny, introwertyczny, a przy tym wrażliwy, precyzyjny, utalentowany i uczciwy. Postać tragiczna, wciąż nękana słabościami, a przez to bliska czytelnikowi i wiarygodna.

Silny i intrygujący główny bohater plus nasycona, zajmująca fabuła to przepis na dobry kryminał. I już.