Opowieści niesamowite. Groza i niesamowitość w prozie rosyjskiej XIX i początku XX wieku [recenzja]

Zbiór zawiera opowiadania między innymi Puszkina, Gogola, Turgieniewa, Lermontowa, Dostojewskiego, czy nawet Czechowa. Opowieści silnie nacechowane paranormalnymi pierwiastkami, na jakie była romantyczna moda. Mamy tu wiedźmy, konszachty z diabłami, powstających z martwych, zaprzedających duszę w zamian za bogactwa, rzucanie uroków, wróżby i inne.

Sięganie po literaturę grozy z XIX wieku to bardzo przyjemne doświadczenie. Dekadencki, irracjonalny świat, ingerencje nadprzyrodzonych i niewytłumaczalnych zjawisk w jak najbardziej racjonalny codzienny byt epoki romantyzmu i późniejszych, ma swój niewątpliwy urok. Dalekie są te opowiadania od jałowej dosłowności i przerażających szczegółów, tak znamiennych dla współczesności. Poetycko, artystycznie, z wyczuciem i smakiem snują autorzy poszczególne niesamowite historie.

Urzeka Dama Pikowa Puszkina, pełna obyczajowych zagadnień i realiów ówczesnych. Ciekawi Gogolowy Wij o opętanej dziedziczce.

Bogactwem tomu są właśnie wspomniane historie poboczne, dotyczące codzienności, związków międzyludzkich. Atmosferę podkreślają również mroczne ilustracje Andrzeja Strumiłły, pełne tajemnicy i zarażające niepokojem.

Niesamowita ta książka o niesamowitości. Tak klasyczna, tak archaiczna, niedzisiejsza, a przez to świeża i ożywcza. Doskonała lektura, nie tylko do gustujących w krótkiej formie, nie tylko dla miłośników twórczości najwybitniejszych rosyjskich pisarzy. To książka dla tych, którzy są otwarci na różnorodność.