Elizabeth Strout - Okruchy codzienności [recenzja]

Gdybym jednym zdaniem miała określić o czym jest ta książka, bez wątpienia powiedziałabym, że o... okruchach codzienności. W tym przypadku tytuł oddaje całą esencję powieści.

Autorka, zdobywczyni Pulitzera sprzed pięciu lat, umieściła akcję w małej nadmorskiej amerykańskiej miejscowości. Crosby w Nowej Anglii to zwyczajne miasteczko, zamieszkałe przez przeciętnych ludzi. Jednak każdy z tych utrudzonych codziennością szaraczków ma swoją historię, swoje troski i radości, które stają się tłem dla opowieści, a także okazją do pokazania pisarskiego kunsztu.

Strout kunsztownie poprowadziła narrację, zawarła w niej głębię psychologicznych prawd, stworzyła świat, który porusza, nie pozostawia czytelnika obojętnym.

Rozterki sercowe, rodzinne zawirowania, trudności w wyrażaniu siebie i swoich potrzeb, uległość i małomiasteczkowa nuda, to niektóre z tematów, które odzwierciedla autorka, ot okruchy życia.

Stworzyła ona postać przewodnią, która łączy wszystkie wątki, a także nadaje całości werwy. Mowa tu o Olive Kitteridge, nauczycielce matematyki w szkole średniej. Zwalista, potężna kobieta, będąca sekutnicą dla męża Harry'ego a także wymagającą matką dla syna, Christophera. Jej trudny charakter, pełen zuchwałości i chłodu zaważył na życiu najbliższych. Jednak pod powłoką zaciętości i nieprzystępności kryje się zgoła inna Olive, jaka? Nie zdradzę, jej wielobarwność stopniowo odkrywają karty książki.

Autorka posiadła umiejętność intrygującego opowiadania. Wsłuchując się w relacje bohaterów, ulegamy ich opowieściom, pochłaniają nas one do ostatniej linijki, sprawiają, że chce się więcej. Narracja urzeka i czaruje, porywa i ciekawi, czasem poucza, a może lepiej zabrzmi, że daje do myślenia...

Ciekawy obraz amerykańskiej prowincji, która zwykle kojarzy się nam z płaskimi, nijakimi charakterami, niezbyt rozgarniętymi (czytaj: prostackimi) ludźmi, nastawionymi na wygodę i łatwe życie. Tutaj nabierają oni koloru, intensywności, po prostu życia. 

Solidna robota warsztatowa, zarówno pod względem językowym, jak i fabularnym. Polecam.