Hanna Cygler - Dobre geny [recenzja]

Lektura kompletnie nietrafiona. Snułam się za fabułą i bohaterami jak cień. Dlaczego? Ponieważ sam język powieści, tempo i sposób opowiadania przyprawiają o senność i znużenie. 

Nie będę rozwodzić się nad tą książka, gdyż zwyczajnie szkoda mi na nią czasu. 

Zlepek męsko - damskich potyczek, połączonych z politycznymi aferami, trudnymi relacjami rodzinnymi (w tym front wojenny na linii rodzice - mocno dorosłe dzieci), a wszystko to doprawione kryminalnymi epizodami. Jeśli nie uśniecie po czterdziestej stronie (o ile do niej dotrwacie), to może uda wam się postawić na silną wolę i doczytać tę historię do końca, będzie to wyczyn nie lada,

Autorka opisuje historię robiącej karierę Marty, samotnej kobiety w średnim wieku. Na skutek intrygi traci ona stanowisko w poważanej agencji państwowej. Nie bardzo radzi sobie w nowej sytuacji: popada w depresję, sięga po alkohol. Ratunku szuka też w rozmowach z siostrą.
Wreszcie na horyzoncie pojawia się inny pocieszyciel, za nim zaś kolejny. Czy każdy z nich ma czyste intencje i czy powodują nimi szlachetne pobudki?
Dawno już tak się nie umęczyłam czytając książkę obyczajową, babską, lekką czy jak ją tam zwał.
Droga przez mękę.